प्रपोज करण्याचे प्रकार -भाग ५ - कांदा पोहे
आता मात्र अति झालय. म्हणजे रोज रोज जर तेच होणार असेल तर मी शांत पणे बघू शकत नाही. मला याबद्दल काहीतरी कराव लागणारच. पण एकदम विषय तक्रारीचा नाही होऊ शकत पण मी सहन सुद्द्धा करू शकत नाही. स्वराली शी बोलाव कि नाही असा विचार करत मी जवळ पास २-३ आठवडे घालवलेत. पण मी हे रोज रोज बघत होतो आणि आणि माझ्या वागण्यातून तिला कदाचित कळलंच असेल.
रोज सकाळी स्वराली आली कि मी उत्सुकतेने तिच्या … … … डब्याकडे बघायचो आणि तिने आज काय आणल असेल हा विचार करायचो. सकाळी ८ वा आम्ही office मध्ये यायचो म्हणजे संध्याकाळी लवकर निघता येईन मग नाश्ता office मधेच करावा लागायचा. स्वराली माझ्या बाजूला बसायची म्हणून कधी कधी आम्ही डबा share पण करायचो . पण मला हे कळायला फार जास्त दिवस लागले नाहीत कि स्वराली ६ पैकी ४ दिवस फक्त पोहेच आणते. मला जरा कंटाळा यायला लागला होता. मी तिच्यासोबत नाश्ता करणे पण टाळू लागलो होतो.
हो हे अगदी खर आहे. स्वराली फक्त कांदा पोहेच आणते डब्यामध्ये आणि मला का ते कळत नाही. कुणाच्या डब्यात काय असावं याच्याशी मला काहीच देणे घेणे नाहीय पण रोज रोज तोच पदार्थ आणण्यामागे काय हेतू असावा हे मला शेजारी बसतो म्हणून कळायला हव ना !! मी आज हट्टाला पेटलो होतो.
" स्वराली रोज कांदा पोहेच कसे असतात ग ! तुला दुसर काही येत नाही कि काय ??"
" अरे अमित !! मला सगळ येत रे पण सकाळची सुरुवात आम्ही कांदा पोह्यानेच करतो"
" म्हणजे तुझा नवरा पण रोज हेच खातो ??"
" मी तरी एखाद्या दिवशी दुसर काही तरी आणते पण तो तर गेले ५-६ महिने म्हणजे लग्न झाल्यापासून तेच खातोय "
डोक्याकडे हात नेवून मी screw धिल्ला झाल्याची खुण केली तर ती लाडिक चिडली आणि बोलली कि आता गडबडीत आहे . lunch सोबत करू मी सगळ सांगते. मला कधी एकदा lunch time होतोय अस झाल होत. पुष्कळ काम असल्यामुळे lunch time ने यायला जास्त वेळ घेतला नाही स्वराली direct कॅण्टीन मध्ये आली.
कदाचित माझ्या चेहऱ्यावर उत्सुकता खूप ओथम्बुन वाहत होती. काही आढेवेढे न घेत ती बोलू लागली.
मी आणि सौमित्र एकाच college मधले, एकाच क्लास मधले. सौमित्र खूप लाजरा बुजरा होता पण माझ्याशी जरा जास्त जुळायच त्याच्याशी !! पहिल्या दोन वर्षात एकदाही नजरेशी नजर न भिडवणारा तो thrid year पासून माझ्याशी बोलू लागला म्हणजे मीच त्याला बोलत केल. कधी notes घेण्याच्या बहाण्याने तर कधी एखाद्या program च्या coordination निम्मिताने. सहसा अश्या लोकांचे दोनच प्रकार असू शकतात . एक म्हणजे खरोखर लाजरे किंवा खूप चालू पण सोज्वळ असल्याचा आव आणणारे. मला एक दोन भेटीतून कळल कि तो दुसऱ्या प्रकारातला नाहीय. एक छान सुंदर मैत्री करायला तेवढ पुरेस असत !!
मी ऐकत होतो स्वराली सोबत अगदी तिच्या college मध्ये जावून त्यांच्या class चा एक भाग झालो होतो मी !!
" सौमित्र आणि मी वरचे वर भेटू लागलो, वेळ घालवू लागलो, गप्पा वाढू लागल्या. घरात खूप कोड-कौतुक झाल्यामुळे तो खूप लाजरा झाला होता आणि मुलींशी स्वताहून ओळख करणे म्हणजे तर त्याला डोंगरा एवढ कठीण वाटायचं. माझ्याशी ओळख झाली आणि त्याचा तो confidence थोडा वाढला मग त्याने त्याचे एक दोन प्रयोग पण केलेत. तरी माझ्याशी त्याची खूप खास मैत्री झाली. एकदम वाळवंटातून हिरव्यागार जंगल्यात आल्यासारखं झाल त्याच्या बाबतीत . मला नेहमी वाटायचं कि तो वाहवत जाईन आणि एक दिवस मला propose करेल. फायनलला jobs लागलेत तेव्हा तर जोडया लावा हा college मधला सामूहीक खेळ झाला होता . अगदी betting व्हायचं यावर माझी जोडी कधी सौमित्रशी लागते याची सगळ्यांना घाई झाली होती पण आमच्या दोघांमध्ये असा काहीच नव्हतं. सौमित्र पण तस कधी बोलला नाही किंवा मला जाणवलं नाही."
"college संपल्यावर घरी जात असतांना तो मला स्टेशन वर सोडायला आला होता. मग मीच त्याला विचारलं कि तू काही निवड केली नाहीस का कुणाची girlfriend म्हणून ?? तो हसला आणि म्हणाला कि मला मैत्रीच इतक सुंदर नात आत्ता कुठे उमगलंय. हेच enjoy करू दे. प्रेम काय भेटेल जेव्हा भेटायचं तेव्हा. त्याच्या नादात मला मैत्रीच नात गमवायच नाहीय .
इतके दिवस मी कधी विचार केला नाही पण त्याच्या त्या बोलण्याने आणि मैत्रीविषयी असलेल्या मनातल्या शुद्ध भक्ती मुळे मला त्याच्याबद्दल खूप वेगळा विचार यायला लागले. शेवटी प्रेम म्हणजे तरी काय ?? एक उत्कट भावना आणि नंतर मैत्रीच ना. "
" मी नोकरी शोधण्यासाठी पुण्यात आली कारण सैमित्र पण पुण्यात होता . त्याची मदत होईल हा हेतू आणि माझ्या मनात त्याच्या बद्दल ओढ पण होती. तो मला सकाळी interview च्या ठिकाणी सोडायचा. सकाळी घाई झाली कि तो कधी कधी माझ्या साठी खायला बिस्कीट वगैरे घेवून यायचा. एक असाच खास दिवस होता तो सौमित्र ला सुट्टी होती म्हणून तो माझ्या सोबत आला होता. interview च्या घाई मध्ये त्याने दिलेला डबा मी खावू शकले नाही. आणि दुपारी interview झाल्यावर तो आणि मी एका निवांत जागी बसलो आणि मी डबा बाहेर काढला. त्यात पोहे होते ते पण त्याने बनवलेले. मी डबा खाल्ला नाही म्हणून तो थोडा चिडला होता.
मी पोह्यांच कौतुक करत म्हणाले मला जर असे पोहे रोज मिळणार असतील तर मी आयुष्यभर interview देईन."
तो चिडला आणि म्हणाला कि तुला नोकरी मिळावी अशी मी रोज प्रार्थना करतो आणि तू हे काय बोलतेय??
मी म्हणाले कि मला तर हे पोहे आयुष्यभर खावेसे वाटतात.
तो थोडा गंभीर झाला आणि बोलला कि आयुष्यभर थोडीच खाणार ?? आता मी देईन पण मग तुला तुझ्या नवऱ्याकडून खावे लागतील.
"मी थोड्या लाडिकपणे म्हणाली कि मग मला पोहे आयुष्यभर खावू घालण्यासाठी तूच माझा नवरा हो ना. कठीण आहे का ?? "
"मी केलेलं अस भन्नाट proposal त्याच्या पचनी पडायला खूप वेळ लागला. पण तो लगेच राजी झाला. प्रेमाची भेट म्हणून मी त्याला पोह्याचा घास भरवला.
अशी आमची स्टोरी कांदा पोह्यांची . "
स्वराल्ली सांगून दमली नव्हती पण मी ऐकून थकलो होतो. पण एकदम तिच्या डब्यातल्या गरम गरम पोह्याचा सुवास आठवला आणि मन प्रसन्न झाल !!
खर तर कांदा पोहे म्हणजे arrange marriage वाल्यांचा trademark. पण त्याची अशी सुंदर, मसालेदार आणि रंजक propose करण्याची गोष्ट मला कळली होती. आता मी स्वरालीच्या डब्यात पोहे बघून चिडत नाही पण तिला चिडवतो. तरी अजून मी तिच्या घरी येण्याच्या हट्टाला बळी पडलो नाही. अहो त्याच प्रेम जमल म्हणून ते रोज पोहे खावू शकतात पण मला थोडीच जमणार आहे !!!! आमच्या प्रेमाला आणि संसाराला इडली, उपमा, थालीपीठ किंवा अगदी sandwich पण चालत !!!
अमित जहागीरदार
०२-०३ ऑक्टोबर २०१५
पुणे
आता मात्र अति झालय. म्हणजे रोज रोज जर तेच होणार असेल तर मी शांत पणे बघू शकत नाही. मला याबद्दल काहीतरी कराव लागणारच. पण एकदम विषय तक्रारीचा नाही होऊ शकत पण मी सहन सुद्द्धा करू शकत नाही. स्वराली शी बोलाव कि नाही असा विचार करत मी जवळ पास २-३ आठवडे घालवलेत. पण मी हे रोज रोज बघत होतो आणि आणि माझ्या वागण्यातून तिला कदाचित कळलंच असेल.
रोज सकाळी स्वराली आली कि मी उत्सुकतेने तिच्या … … … डब्याकडे बघायचो आणि तिने आज काय आणल असेल हा विचार करायचो. सकाळी ८ वा आम्ही office मध्ये यायचो म्हणजे संध्याकाळी लवकर निघता येईन मग नाश्ता office मधेच करावा लागायचा. स्वराली माझ्या बाजूला बसायची म्हणून कधी कधी आम्ही डबा share पण करायचो . पण मला हे कळायला फार जास्त दिवस लागले नाहीत कि स्वराली ६ पैकी ४ दिवस फक्त पोहेच आणते. मला जरा कंटाळा यायला लागला होता. मी तिच्यासोबत नाश्ता करणे पण टाळू लागलो होतो.
हो हे अगदी खर आहे. स्वराली फक्त कांदा पोहेच आणते डब्यामध्ये आणि मला का ते कळत नाही. कुणाच्या डब्यात काय असावं याच्याशी मला काहीच देणे घेणे नाहीय पण रोज रोज तोच पदार्थ आणण्यामागे काय हेतू असावा हे मला शेजारी बसतो म्हणून कळायला हव ना !! मी आज हट्टाला पेटलो होतो.
" स्वराली रोज कांदा पोहेच कसे असतात ग ! तुला दुसर काही येत नाही कि काय ??"
" अरे अमित !! मला सगळ येत रे पण सकाळची सुरुवात आम्ही कांदा पोह्यानेच करतो"
" म्हणजे तुझा नवरा पण रोज हेच खातो ??"
" मी तरी एखाद्या दिवशी दुसर काही तरी आणते पण तो तर गेले ५-६ महिने म्हणजे लग्न झाल्यापासून तेच खातोय "
डोक्याकडे हात नेवून मी screw धिल्ला झाल्याची खुण केली तर ती लाडिक चिडली आणि बोलली कि आता गडबडीत आहे . lunch सोबत करू मी सगळ सांगते. मला कधी एकदा lunch time होतोय अस झाल होत. पुष्कळ काम असल्यामुळे lunch time ने यायला जास्त वेळ घेतला नाही स्वराली direct कॅण्टीन मध्ये आली.
कदाचित माझ्या चेहऱ्यावर उत्सुकता खूप ओथम्बुन वाहत होती. काही आढेवेढे न घेत ती बोलू लागली.
मी आणि सौमित्र एकाच college मधले, एकाच क्लास मधले. सौमित्र खूप लाजरा बुजरा होता पण माझ्याशी जरा जास्त जुळायच त्याच्याशी !! पहिल्या दोन वर्षात एकदाही नजरेशी नजर न भिडवणारा तो thrid year पासून माझ्याशी बोलू लागला म्हणजे मीच त्याला बोलत केल. कधी notes घेण्याच्या बहाण्याने तर कधी एखाद्या program च्या coordination निम्मिताने. सहसा अश्या लोकांचे दोनच प्रकार असू शकतात . एक म्हणजे खरोखर लाजरे किंवा खूप चालू पण सोज्वळ असल्याचा आव आणणारे. मला एक दोन भेटीतून कळल कि तो दुसऱ्या प्रकारातला नाहीय. एक छान सुंदर मैत्री करायला तेवढ पुरेस असत !!
मी ऐकत होतो स्वराली सोबत अगदी तिच्या college मध्ये जावून त्यांच्या class चा एक भाग झालो होतो मी !!
" सौमित्र आणि मी वरचे वर भेटू लागलो, वेळ घालवू लागलो, गप्पा वाढू लागल्या. घरात खूप कोड-कौतुक झाल्यामुळे तो खूप लाजरा झाला होता आणि मुलींशी स्वताहून ओळख करणे म्हणजे तर त्याला डोंगरा एवढ कठीण वाटायचं. माझ्याशी ओळख झाली आणि त्याचा तो confidence थोडा वाढला मग त्याने त्याचे एक दोन प्रयोग पण केलेत. तरी माझ्याशी त्याची खूप खास मैत्री झाली. एकदम वाळवंटातून हिरव्यागार जंगल्यात आल्यासारखं झाल त्याच्या बाबतीत . मला नेहमी वाटायचं कि तो वाहवत जाईन आणि एक दिवस मला propose करेल. फायनलला jobs लागलेत तेव्हा तर जोडया लावा हा college मधला सामूहीक खेळ झाला होता . अगदी betting व्हायचं यावर माझी जोडी कधी सौमित्रशी लागते याची सगळ्यांना घाई झाली होती पण आमच्या दोघांमध्ये असा काहीच नव्हतं. सौमित्र पण तस कधी बोलला नाही किंवा मला जाणवलं नाही."
"college संपल्यावर घरी जात असतांना तो मला स्टेशन वर सोडायला आला होता. मग मीच त्याला विचारलं कि तू काही निवड केली नाहीस का कुणाची girlfriend म्हणून ?? तो हसला आणि म्हणाला कि मला मैत्रीच इतक सुंदर नात आत्ता कुठे उमगलंय. हेच enjoy करू दे. प्रेम काय भेटेल जेव्हा भेटायचं तेव्हा. त्याच्या नादात मला मैत्रीच नात गमवायच नाहीय .
इतके दिवस मी कधी विचार केला नाही पण त्याच्या त्या बोलण्याने आणि मैत्रीविषयी असलेल्या मनातल्या शुद्ध भक्ती मुळे मला त्याच्याबद्दल खूप वेगळा विचार यायला लागले. शेवटी प्रेम म्हणजे तरी काय ?? एक उत्कट भावना आणि नंतर मैत्रीच ना. "
" मी नोकरी शोधण्यासाठी पुण्यात आली कारण सैमित्र पण पुण्यात होता . त्याची मदत होईल हा हेतू आणि माझ्या मनात त्याच्या बद्दल ओढ पण होती. तो मला सकाळी interview च्या ठिकाणी सोडायचा. सकाळी घाई झाली कि तो कधी कधी माझ्या साठी खायला बिस्कीट वगैरे घेवून यायचा. एक असाच खास दिवस होता तो सौमित्र ला सुट्टी होती म्हणून तो माझ्या सोबत आला होता. interview च्या घाई मध्ये त्याने दिलेला डबा मी खावू शकले नाही. आणि दुपारी interview झाल्यावर तो आणि मी एका निवांत जागी बसलो आणि मी डबा बाहेर काढला. त्यात पोहे होते ते पण त्याने बनवलेले. मी डबा खाल्ला नाही म्हणून तो थोडा चिडला होता.
मी पोह्यांच कौतुक करत म्हणाले मला जर असे पोहे रोज मिळणार असतील तर मी आयुष्यभर interview देईन."
तो चिडला आणि म्हणाला कि तुला नोकरी मिळावी अशी मी रोज प्रार्थना करतो आणि तू हे काय बोलतेय??
मी म्हणाले कि मला तर हे पोहे आयुष्यभर खावेसे वाटतात.
तो थोडा गंभीर झाला आणि बोलला कि आयुष्यभर थोडीच खाणार ?? आता मी देईन पण मग तुला तुझ्या नवऱ्याकडून खावे लागतील.
"मी थोड्या लाडिकपणे म्हणाली कि मग मला पोहे आयुष्यभर खावू घालण्यासाठी तूच माझा नवरा हो ना. कठीण आहे का ?? "
"मी केलेलं अस भन्नाट proposal त्याच्या पचनी पडायला खूप वेळ लागला. पण तो लगेच राजी झाला. प्रेमाची भेट म्हणून मी त्याला पोह्याचा घास भरवला.
अशी आमची स्टोरी कांदा पोह्यांची . "
स्वराल्ली सांगून दमली नव्हती पण मी ऐकून थकलो होतो. पण एकदम तिच्या डब्यातल्या गरम गरम पोह्याचा सुवास आठवला आणि मन प्रसन्न झाल !!
खर तर कांदा पोहे म्हणजे arrange marriage वाल्यांचा trademark. पण त्याची अशी सुंदर, मसालेदार आणि रंजक propose करण्याची गोष्ट मला कळली होती. आता मी स्वरालीच्या डब्यात पोहे बघून चिडत नाही पण तिला चिडवतो. तरी अजून मी तिच्या घरी येण्याच्या हट्टाला बळी पडलो नाही. अहो त्याच प्रेम जमल म्हणून ते रोज पोहे खावू शकतात पण मला थोडीच जमणार आहे !!!! आमच्या प्रेमाला आणि संसाराला इडली, उपमा, थालीपीठ किंवा अगदी sandwich पण चालत !!!
अमित जहागीरदार
०२-०३ ऑक्टोबर २०१५
पुणे
Good one
उत्तर द्याहटवा